Η έννοια της ιδιωτικότητας συχνά έρχεται σε αντιδιαστολή με την πρόοδο και την πολιτική οργάνωση της κοινωνίας. Οι πολέμιοί της παραθέτουν πως υπονομεύει την εθνική ασφάλεια και την επιχειρηματικότητα, αλλά και γενικότερα την πρόοδο της τεχνολογίας και της γνώσης. Η νομική ακαδημαϊκή σκέψη έχει ορίσει την ιδιωτικότητα ως την έκφραση του φιλελεύθερου εαυτού. Ωστόσο, σύμφωνα με αυτήν, επειδή το φιλελεύθερο άτομο έχει την ικανότητα της ανεξαρτησίας και του αυτοπροσδιορισμού, η κατάργηση της ιδιωτικότητάς του δεν καταπατά συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες του.

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την Julie E. Cohen, το άτομο έχει διαμορφωθεί εντός ενός κοινωνικού πλαισίου και δεν γίνεται να εξεταστεί ανεξάρτητα από αυτό. Περαιτέρω, υποστηρίζει πως η ιδιωτικότητα αποτελεί την ασπίδα του ατόμου απέναντι στις δυνάμεις της πολιτικής και της οικονομίας, οι οποίες προσπαθούν να το καταστήσουν «διαφανές και προβλέψιμο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Η ιδιωτικότητα δημιουργεί τις συνθήκες για την λελογισμένη πολιτική αγωγή και, κατά συνέπεια, συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Παράλληλα, καλλιεργεί την καινοτομία, καθώς προσφέρει ένα βαθμό προστασίας από κοινωνικές και εμπορικές επιρροές. Επομένως, επιτάσσεται να ρυθμιστούν οι πρακτικές που περιστέλλουν την ιδιωτικότητα, ούτως ώστε να δίνουν χώρο στην υποκειμενικότητα και ατομικότητα πάνω στις οποίες εδράζεται η φιλελεύθερη δημοκρατία και η καινοτομία.

 

Πηγή: https://harvardlawreview.org/2013/05/what-privacy-is-for/

Επιμέλεια: Φώτης Λαχανάς